Focus

‘Je zou wat meer moeten focussen. Richt je op één ding.’
 
Makkelijk gezegd. Maar wat als je héél veel leuk vindt? Veel interessen hebt en veel creatieve drang? Alles wil proberen? Kiezen is echt onmogelijk voor mij. Schilderen, tekenen, breien en haken, digitaal ‘knutselen’, edelsmeden, muziek maken, schrijven. Zoveel al geproefd of langere tijd gedaan en nog zoveel andere disciplines die ik wil proberen. En per discipline heb je óók nog eens zoveel opties! Aquarel, olieverf, graffiti, pentekenen. Of piano spelen, gitaar, saxofoon, mondharmonica … Maar laat ik in deze blogpost eens vertellen wat de aantrekkingskracht van fotografie voor mij is.

Jaren geleden overwon ik mijn drempel om de mysteries van sluitertijd, diafragma en iso-waarden te ontrafelen en kocht ik een eerste bescheiden camera. Ik vond het heerlijk om met dat toverapparaatje de natuur in te trekken. Ik kon er de vluchtige wereld mee vastleggen en bewaren, maar bovendien gaf het ding een geweldig excuus om in mijn eentje ergens op een klein stukje hei rond te dwalen zonder dat voorbijgangers zich al te veel zouden afvragen wat ik daar in vredesnaam lag te doen op mijn knieën tussen de graspollen. Nou ja, misschien vroegen ze het zich wel af, maar ik had een camera. Dus hé, er was een geldige reden! Maar eigenlijk deed ik als kind zónder camera al hetzelfde. Gebiologeerd kon ik geduldig mieren in de tuin bestuderen. Hun minuscule voelsprietjes, die een feilloos kompas leken te zijn voor al die kleine wezentjes die altijd druk waren. Of een citroenvlinder. Die ik beschadigd op de tegels vond en – na het beestje uitvoerig bewonderd te hebben – met mijn peuterhandjes in een bloem zette in de hoop dat ie nog wat kon eten en zou opknappen. De magie van die miniatuurwereld om ons heen greep me heel veel jaren later opnieuw. 

Vol overtuiging hurkte ik regelmatig met mijn lens op de snufferd van een libel, om de onweerstaanbare parelmoer glans en ragfijne vertakkingen van die tere vleugeltjes vast te leggen. Een fractie van een seconde de beweging en schoonheid bevriezen. Om later nog eens terug te kunnen zien. Én aan anderen te laten zien. Hoe mooi. Hoe kwetsbaar. Hoe bijzonder dat het bestond. Hoe is het toch mogelijk dat de natuur al die soorten voortbrengt? 

Elk wezentje uitgerust met een set superskills waar menig pokémon-karakter jaloers op zou zijn! Ga maar na: kikkers die weer tot leven komen na vrijwillig nagenoeg dood te zijn geweest, of de extreem lange roltong van vlinders om diep in bloemen nectar op te kunnen zuigen. (En dat die tong oprolt is wel zo praktisch tijdens het vliegen). Kevers die hun vijand met een chemisch zuur besproeien, wespen die hun jongen IN een rups planten en het voor elkaar krijgen dat die rups in een soort zombiestaat ook nog eens die jongen gaat beschermen nadat ze zich een weg naar buiten hebben gegeten…. Sorry. Ik laat me meeslepen… 😉

Hoe dan ook: good ol’ nature overtreft je wildste fantasieën. Elke millimeter van die vernuftige insectenlijfjes is doordacht en dient een specifiek doel. Alles in het kader van voortplanten, eten en gegeten worden. Als je tegenstander betere superskills heeft dan jij. 

Macrofotografie blijft me na al die tijd nog steeds boeien. Maar omdat ik als fotograaf ook een creatieve ontwikkeling doormaakte, lonkten ook andere onderwerpen mij. En dan komt opnieuw het kiezen om de hoek kijken. Uit die ongekend vele mogelijkheden die er zijn. Landschappen, productshoots, architectuur, huwelijken, baby’s, portretten, evenementen, stillevens, voer- en vaartuigen, actiefoto’s, bedrijfsfotografie, nieuws … zucht … En tóch. Tóch kwam er iets bovendrijven. Al was het op vertrouwd terrein, namelijk macrofotografie. Ik verplaatste mijn lens van de natuur naar binnenshuis en mijn nieuwe stijl werd geboren: abstracte fotografie. Héérlijk om op zoek te gaan naar een heel klein stukje van de wereld om me heen, dat eenmaal gekaderd en bevroren een totaal nieuwe beleving biedt! Een uniek beeld dat losgemaakt is uit het alledaagse om te verbazen, te verwonderen, te verrassen. Op m’n knieën tijgerend door de woonkamer op zoek naar onverwachte juweeltjes. En geen mens die zich af hoeft te vragen wat ik daar in vredesnaam aan het doen ben. Ik heb namelijk een camera. 😉

Wil je kennismaken met mijn abstracte fotowerken? Ga dan naar de Qeimoy shop op Werkaandemuur en selecteer het album.