Ik wist vroeger niet echt wat ik later wilde worden. Een paar vaagomlijnde ideeën waren er. Dingen die ik leuk vond zelfs genoeg. Maar om daar nou een carrièrepad bij te zien, nee. ‘Gek op knuffelen met dieren’ is nog steeds iets wat ik weinig in functieomschrijvingen ben tegengekomen. Ach ja, je vindt je weg wel, of in elk geval EEN weg en rolt door het leven heen.
Maar -ig jaren later, met een aantal banen in de rugzak, kwam dat moment weer dat ‘life happened while I was busy making other plans’. Je slaat een pad in, maar het pad denkt mwah, toch maar niet. Hier een paar struiken voor je voeten, daar een wortel die je net te laat ziet, en och, spring ook even over die sloot daar en zorg dat je er niet in valt. Dat pad. Met heus ook wel stukken die even wat makkelijker liepen. En zelfs hier en daar onverwacht een dier om mee te knuffelen. Normaal leven dus eigenlijk. Ik kende dat pad al een tijdje. Je loopt het en vindt het prima. Het hoort erbij en je leert er beter door opletten, aardig door klauteren en hé… af en toe een paar natte enkels.. die drogen ook wel weer als je verder loopt. Je komt er voorbijgangers tegen die een stukje met je oplopen, soms voor de voeten en soms juist met een zetje in je rug. Anderen hard voorbij hollend. Op weg naar… iets?
Alleen… gaandeweg in de afgelopen jaren begon ik in de verte wel eens wat nieuws te zien. Dingen die ik nog niet eerder had opgemerkt. Misschien waren ze er wel, maar ik probeerde goed op mijn ingeslagen pad te letten, om niet onderuit te gaan of een afslag te missen. Eerst een schimmig beeld van kleuren. En dan wat stukken vol weidebloemen. Tot ik ergens zag dat je daar ook tússen zou kunnen wandelen. Misschien niet op zo’n duidelijk afgebakend pad als waar ik nu liep, maar er wás een paadje zichtbaar. Geflankeerd door af en toe een mooie bloesemboom. Ik wandelde door op mijn natte-enkel-pad, maar keek steeds vaker zijwaarts of ik dat andere pad, het bloesempad, weer kon ontdekken. En verdraaid zeg… er liepen mensen! Wat ís dat voor pad? Waar loopt dat heen en vooral: wat is er onderweg allemaal te zien?! Ik ging er steeds meer naar kijken terwijl ik op mijn pad verder liep. Het bloesempad kronkelde af en toe dichterbij en liep soms een stukje parallel. Ik wandelde dan ook al af en toe tussen wat verstrooide klaprozen en kon meegenieten van de frisse kleuren die het pad kennelijk meebracht. Ik leefde op!
Mijn nieuwsgierigheid naar het nieuwe pad werd steeds groter, maar ik liep mijn vertrouwde route nog een eindje verder. Totdat… natuurlijk, de volgende sloot. Niet een heel brede, maar wel met natte enkels in het verschiet. Ik had wel pittigere hindernissen achter me liggen, dus deze sloot zóu moeten lukken. Vooruit. Daar ga je. Klets. Ja hoor, water gepakt.
Aan de overkant van de sloot ga ik op de grond zitten. Mijn sokken druppend en de blik op het bloesempad gericht. Dat vlakbij liep op dit stuk. Een paar stappen en ik zou er op staan. Met alle onzekerheid waar dát pad naar toe gaat, of het overal wel zo mooi is als wat ik er tot nu toe van gezien heb, of de mensen die erop lopen wel aardig tegen me gaan zijn en of ik wel heelhuids aankom bij … sja… waar het bloesempad dan ook naartoe loopt.
Ik sta op, brandend van nieuwsgierigheid. Ik zou er nooit achter gaan komen waar ik alle moeite op mijn enkel-pad voor gedaan heb. Waar dít pad naartoe leidt. Maar stel nou dat ik aan het eind van mijn huidige pad kom en alleen maar meer van hetzelfde heb ervaren, dan blijf ik altijd nieuwsgierig naar wat ik op dat zo lonkende bloesempad allemaal tegen kan gaan komen! Ik adem diep in, til mijn rechtervoet op en zet een stap op het nieuwe pad. Ik kijk om en zie plotseling wat vriendelijke medewandelaars vanaf het natte-sokken-pad naar me zwaaien en me aanmoedigen. Toe maar, je past in het plaatje! Wíj hebben het hier prima naar onze zin en lopen verder, maar wie weet komen onze paden nog eens bij elkaar in de buurt en kun je vertellen wat je onderweg allemaal tegengekomen bent en of je nieuwe pad goed bevalt. Hier, neem een extra paar droge sokken mee en go! We verwachten mooie verhalen later!
Ik check mijn rugzak nog eens op handig gereedschap: een paar penselen, breinaalden, canvasdoeken, een camera, koffie en thee, een kompas en extra droge sokken. Dat moet me een eind op weg helpen. Ik zwaai nog even en begin.
QEIMOY 